Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/181

w złym humorze. Sama także zresztą miała słabość do Darnochy i znajdowała w nim nadzwyczajne przymioty... Pragnęła gorąco, aby się te stosunki nie zerwały.
 — Chodź pan... — zawołała pośpiesznie zdyszana — chodź pan, zejdziemy gdzie na bok, nie trzeba, ażeby nas widziano razem... Mam panu udzielić przestrogę życzliwą...
 Weszli w ciemne ulice parku... Prezesowa tak była zmęczona, że ledwie głos dobyć mogła.
 — Wiesz pan już, co zrobił ten niecny Hamowski?
 — A! wiem pani! — odparł Darnocha.
 — Cóż mówisz na to, co myślisz zrobić... Prezes jest oburzony... moja córka... zmartwiona, ja, co panu tak dobrze życzę, oczybym mu wydrapała. C’est infâme.
 — Niech się pani uspokoi — rzekł pan Wincenty — nie umiem w istocie wyrazić mojej wdzięczności... ale wiecznie zostanę pani obowiązanym.
 Pocałował ją w rękę, prezesowa zarumieniona ściskała mu dłoń.
 — Pauvre cher ami! trzeba coś koniecznie poradzić na to... quelque chose d’eclatant!... Prezes poczciwy est susceptible... uczuł to, bo naturalnie... kiedy pan u nas bywasz...
 Prezesowa plątała się, bała się nadto okazać współczucia... zbyt wiele obiecać... a lękała się rozpaczy i odstępstwa Darnochy... Walcząc z temi dwoma obawami, niekoniecznie z sercem mówiła... jedno tylko mógł zrozumieć Darnocha, że mu tu