Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/197

 — Nic, jest mi tylko jakoś smutno i ciężko — odpowiedział Gucio — bo bo będę musiał wcześniej opuścić Wiesbaden niż się spodziewałem. Przyszedłem tu, odkradłszy chwilkę, aby z ostatnich korzystać...
 — Ale pan nie pojedziesz! nie! chwytając go za ramię, z żywością zawołała Ewelina — ja pana nie puszczę, pan wiesz, jaka jestem despotyczna.
 — A! pani, gdyby to było możliwem, byłbym z wdzięcznością posłusznym.
 — Więc cóż nowego zaszło? Mów...
 — Ojciec mój, niedoczekawszy się mojego powrotu, zniecierpliwił się zwłoką, posądził mnie, żem słabszy niż jestem w istocie... dziś przyjechał tu sam po mnie.
 Po tych kilku słowach, dłuższe nastąpiło milczenie. Starża chodził wolno, spoglądając na Ewelinę i gryząc laskę, piękna pani pobiegła do okna, aby ukryć wrażenie... Augustyn siedział, jak przybity.
 Nareszcie hrabia, który czuł, że jest zbytecznym, wziął za kapelusz.
 — Przypominam sobie — rzekł — że na mnie Szafarzyński mój od pół godziny czeka, a w towarzystwie pani czas ubiegł niepostrzeżony...
 Wychodzę na kwadrans i zaraz powracam.
 — Ale wrócisz pan? wrócisz? — po dwakroć spytała Ewelina, odprowadzając go do drzwi.
 — Natychmiast... bez pożegnania... — dodał Starża i wymknął się...
 Ewelina była zarumieniona i niespokojna, czuła zbliżającą się chwilę stanowczą.