Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/228

 Kupiec odprowadził ją grzecznie, aż za próg domu, a gdy dnia tego zasiedli do stołu — odezwał się do panny Zuzanny:
 — A widziałażeś też asińdzka piękną sąsiadkę naszą?...
 — A waćpan?
 — Hm! jam nietylko ją widział, ale z nią dosyć długo rozmawiałem.
 Gucio tak był zajęty talerzem swym w tej chwili, że nie zdawał się nawet słuchać o czem mówiono.
 — Otóż przecie i ja ją przez okno widziałam — odezwała się panna Zuzanna — gdy wychodziła z kościoła... Ale — że śliczna to śliczna... Wiele mamy pięknych osób w Poznaniu i między naszemi paniami, i z arystokracyi, ale co ta — to ludziom głowy pozawraca... bo w istocie piękniejszej sobie wystawić trudno... Widziałeś ty ją Guciu?
 Augustyn podniósł głowę i spytał:
 — Co?
 — Nie słyszałeś o czem mówiliśmy?
 — Przepraszam... nie uważałem.
 Ale czerwony był tak, że ciotka się przestraszyła.
 — Mój Boże, czy ci krew uderzyła do głowy?
 — Mnie — ale nie... O czemże była mowa?
 — O pięknej naszej sąsiadce... której ty podobno nie widziałeś...
 Ojciec, nie zważając na Gucia, dodał:
 — No tak, tak... rozmawiałem z nią...