Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/23

 — Owszem... owszem...
 Uśmieszek igrał na ustach pięknej pani, małe, bialuchne ząbeczki świeciły w ustach, nieco szydersko otwartych...
 — Zdaje mi się, że miałem to szczęście poznać panią w Górze... ale naówczas...
 — Naówczas ja byłam prawie dzieckiem...
 — Jestem Ferdynand Potomski...
 Kobieta, jak się zdaje, z nazwiska tyle wiedziała, co przedtem... ale grzecznie wskazała krzesło przy sobie.
 — Dawno tu pan już jesteś? — spytała.
 — Od wczoraj dopiero...
 — Ja trochę dawniej... ale jeszcze nie znam nikogo... Musi być naszego towarzystwa polskiego dosyć.
 — Nie wiem pani... parę osób mi się przesunęło...
 — Pan jesteś chory? — spytała.
 — Ja... ja!
 Jak tu się przyznać niepierwszej młodości mężczyźnie do choroby? A nie mając jej jak wytłumaczyć pobytu w Wiesbadenie może być posądzonym o szulerstwo... Zadanie było ciężkie.
 — Chory nie jestem — odpowiedział pan Ferdynand — ale potrzebowałem się rozerwać...
 — Czy pan się nudzisz? — spytała uśmiechając się piękna pani. — To mnie bardzo cieszy, że ktoś jest, co na to samo cierpi, co ja...
 — Nie do uwierzenia... pani! panibyś mogła się nudzić? — zawołał Potomski.