Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/234

 Chłodno więc, o ile mógł, podniósłszy głowę — rzekł:
 — Pani Skrzycka?... Zdaje mi się, że ją u wód w Wiesbadenie poznałem... Hrabia Starża mnie prezentował tej pani.
 Ojciec powoli zwrócił na niego oczy, nie okazując, aby go to wyznanie nazbyt dotknęło, ale ciotka aż się porwała z krzesła.
 — Jak to? znasz ją? — zawołała — i nic nie mówisz? znasz? ale powiedzże mi zaraz, kto, co, jak? Przecież kiedy ją widywałeś... coś od nas więcej wiedzieć musisz?...
 — Jeźli ta sama jest — spokojnie odpowiedział Gucio, na którego ojciec patrzał z uwagą, ale nie okazując zbytniego zajęcia — jest wdową, zdaje mi się z Galicyi, osoba bardzo majętna, wykształcona i miła.
 — Hrabia Starża ją zna? — spytał Moroz — to ten sam, który był u ciebie za mojej bytności? nieprawdaż?
 — Ten sam — rzekł syn.
 — A miły człowiek, przyzwoity, ale dyable arystokratyczna figura!...
 — Więc i ta pani — przerwała Zuzanna — liczy się pewnie do arystokracyi... galicyjskiej?
 — Może, nie wiem — rzekł Gucio — ale o ile z rozmów wnosić mogłem, nie obyczajem i przekonaniami...
 — Tak — przerwał stary — wiedząc, żeś asan synem kupca, naturalnie z temi przekonaniami