Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/78

 Ewelina szkiełko przyłożyła do oczów i śmiało zmierzyła potworę.
 — Lalka — rzekła — nie jestem dziecko, przestałam się bawić niemi... ale tak jestem znudzona... że nie byłabym od tego aby mi go zaprezentowano...
 — Właśnie zdaje mi się — przerwał zdradliwy Potomski — że jemu o to idzie wielce i że czyha na mnie.
 — Dajże mu się pan złapać i przyprowadź go tu — tupiąc nóżką, odezwała się piękna pani.
 — Ja ostrzegam o niebezpieczeństwie — śmiejąc się dorzucił Starża.
 — O!... proszę być spokojnym...
 Ewelina już dostatecznie była uświadomioną o Darnosze, aby wiedzieć, jak sobie z nim postąpić.
 W chwili, gdy na pana Ferdynanda skinął Wicek, Potomski był gotów i pospieszył ku niemu.
 — Nieprawdaż? chcesz abym cię przedstawił?
 — Zdaje mi się, że w tem niema nic niewłaściwego?
 — Owszem, chodź...
 Nim Darnocha miał czas się zastanowić, jak ma w największym awantażu stanąć przed uroczą pięknością, pociągnięty, wymieniony po nazwisku, już stał przed nią.
 Ewelina przyjęła go zimno, ale z ciekawością, Starża był milczący i zamknięty... Wypadło rozpocząć rozmowę — przywykły do salonowego paplotania, Wicek się uśmiechnął i dosyć pospolitym