Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/79

sposobem zagaił, chwaląc Wiesbaden, wieczór, park i widok...
 — Dziwi mnie to, że panu się może coś tak pospolitego i zużytego podobać — odezwała się Ewelina — jest to dekoracya wielkiej opery. Ja już jestem zepsuta, mnie to ani bawi, ani dziwi... Znać, żeś pan młody i niezużyty...
 Wicek postrzegł, że poszedł drogą fałszywą, ale cofać się nie wypadało...
 — Nie myślę — rzekł — upierać się przy mojem przekonaniu, a raczej wrażeniu. Są ludzie, co lubią naturę dzikszą, mniej przybraną, ja się przyznaję, że pejzaż cywilizowany wolę od dzikiego.
 — A1 — zawołała Ewelina — chacun son goût... Pan tu już oddawna? czy raz pierwszy?
 — Niedawno przybyłem, ale nie poraz pierwszy... lubię Wiesbaden...
 — Grasz pan?
 — Czasem, ale bez namiętności.
 — Któżby się do niej przyznał? Mnie gra nie bawi, ale ludzie przy niej bardzo zajmują. Biedne ludziska!
 W czasie tej krótkiej rozmowy, Wincenty stawał w różnych pozach i nieco się desynował przed pięknością, która to pogardliwym, nieznacznym przyjmowała uśmieszkiem...
 Był wszakże onieśmielony wielkim blaskiem kobiety, której wyższość i urok jej mimowolnie mu się czuć dawały... Żadna jeszcze w życiu, takiego na nim nie uczyniła wrażenia... Nie wiem, jakby dalej było poszło, gdyby z za drzewa, deus ex ma-