Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/90

Ja chcę i muszę poznać tego oryginalnego kupczyka, dla samej jego dumy.
 Starża ruszał ramionami.
 — Skądże go pani wezmę? Nie mogę go szukać przez policyę i prowadzić gwałtem.
 — Ale kiedy ja każę! — śmiejąc się, dodawała piękna pani...
 — Gdybyś to pani powiedziała młodszemu niż ja... — westchnął Starża — ale niedołędze kulawemu...
 — Który przecie prześciga młodych i zdrowych i myślą, i sercem, i zręcznością.
 — A! pochlebnica.
 — Ale nie... nie! mówię prawdę, bo pana kocham, bardzo kocham... — śmiejąc się powtarzała Ewelina i podawała mu rączkę.
 Naówczas Starża westchnąwszy, najczęściej już nic nie odpowiedziawszy... kończył westchnieniem tak silnem, jak przekleństwo...
 Jednego razu tak właśnie skończyli między sobą rozmowę, — a byli sami — gdy Starża spojrzał w oczy pięknej swej przyjaciółce i rzekł powoli:
 — Że też pani nie znasz ludzi...
 — Ja? nie znam ludzi...
 — Szczególniej starych — dodał hrabia... — Nie wiesz pani, że w nich przygasła stłumiona wiekiem, przysypaną popiołami, okryta niejednym całunem, żyje wszakże młodość... ze wszystkiemi słabostkami swemi... że stary, tak dobrze oszaleć może, jak ośmnastoletni młodzieniec, pod gorącemi promieniami pięknych oczów, a jest to największe nieszczęś-