Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/123

z miejsca i gotowa była rozerwać spojone ich dłonie. Szczęściem hrabina odstąpiła zimniejsza, a Jaryna uspokoiła się, niespokojnie jednak w nią wpatrując.
 — Więc mi ją pan zostawisz? — mówiła powolniej pani, zbliżając się do wieśniaczki, która jeszcze nieufnem na nią spoglądała okiem. — Nieprawdaż?
 Ostap zamilkł: łzy mu się tylko znowu zakręciły w oczach i powróciły nazad do serca: przypomniał sobie z czem przyszedł, i nie wiedział jak przygotować hrabinę do strasznej wieści, którą niósł z sobą.
 — Odebrałem list od hrabiego — rzekł wreszcie przytłumionym głosem.
 — A do mnie nie pisał? — spytała Michalina.
 — Nie, jeden był list tylko, i ten nawet nie jego pisany ręką.
 — Cóż to jest?
 — Hrabia chory.
 — Chory? — podchwyciła z żywym niepokojem chwytając się za głowę — chory i bardzo? proszę mi mówić prawdę?
 — Chory, dość mocno.
 — Możesz mi pan ten list pokazać?
 — W tej chwili — zostawiłem go u siebie, ale przyniosę.
 — Cóż mu jest? jakże piszą?
 — Nie wiem, zdaje się rodzaj gorączki; lekarz zdaje się obawiać nieco.
 — Niebezpieczeństwo! moje miejsce przy nim! pojadę natychmiast — odezwała się Michalina; — każ mi pan wszystko przygotować do drogi, jutro, dziś jeszcze jeśli można.
 — Najważniejszem przygotowaniem jest pozwolenie wyjazdu, a tego nie mamy.
 — Ale to się uzyszcze?
 — I nie łatwo i nie prędko. Są formalności długie; wszakże będę robił starania.
 — Dobry nasz, jedyny przyjacielu, ty to pojmujesz — smutnie zawołała Michalina — moje miejsce przy nim.