Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/24

się nigdy parobcy z końmi i wołami, wypasów brakło.
 — Może kto jedzie wezwać mnie do chorego, pomyślał sobie i poszedł ku domowi. — Tentent i głosy zbliżały się powolnie. Lekki wietrzyk, wi jący od strony z której przychodziły głosy, donosi je wraźnie wśród ciszy, Ostap dosłyszał urywane słowa:
 — A nie mylicie się bracie?
 — Nie, panie, ot już jesteśmy pod jarem.
 — A jest w domu?
 — Zdaje się że jest. — Resztę tentent koni zagłuszył. Zapytania czynione były po polsku, odpowiedzi w języku ludu.
 — To do mnie ktoś jedzie, chwała Bogu, żem gotów.
 Stał w progu, otwarły się wrota skrzypiące, i jeden konny wjechał, drugi wszedł pieszo prowadząc za sobą konia. Księżyc oświecił wjeżdżającego mężczyznę, który był okryty płaszczem ciemnym; zatrzymał się on pod gankiem, zsiadł i milczący wchodził, gdy u drzwi postrzegł Ostapa, popatrzał, poznał go i rzucił mu się na szyję.
 — To Alfred!
 — Ostapie to ty! — zawołały razem dwa głosy.
 — Co za gość! co za gość niespodziany, kochany — rzekł gospodarz, wiodąc go do ciemnej jeszcze izby... — Przybyłeś do znajomych, do krewnych i nie zapomiałeś o mnie. Ale dla czegoż tak późno?
 Już byli w izbie i drzwi zamknęły się za niemi.
 — Jakżem ci wdzięczen!
 — Nie dziwuj się, ani dziękuj, — rzekł przybyły smutnym głosem — przyjechałem do ciebie umyślnie i przywiozłem ci nie pozdrowienie przyjaciela, ale ciężar na barki twoje.
 — Ciężar Alfredzie? Ty dla mnie ciężarem! niewdzięczny jesteś, niewdzięczny!
 — O! nie o mnie to mowa — ale poczekaj, nie mam siły mówić ci wszystkiego zaraz, niech odetchnę; niech spocznę. — Odprawmy człowieka, który mnie tu przyprowadził, nakaż mu milczenie, mogą mnie szukać, niech nikomu nie mówi, że mnie tu przyprowadził.
 — Jak kto? cóż to jest? chowasz się?