Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/28

 — Strułem jej życie i szczęście, strułem swoje może, kto wie? byłbym znalazł inną! Ja jej nie kochałem, gdym się z nią żenił, miłość wzrosła niepodobieństwem pozyskania jej. Zresztą nie wiem nic, nie rozumiem nic, jestem nieszczęśliwy, to dosyć.
 — Ale dla czegoż uciekasz? czego się masz kryć? co to jest znowu?
 — O! to ostatnie i najwyższe nieszczęście: muszę ją i kraj porzucić.
 — Dlaczego?
 — Dzieciństwo — odparł Alfred ponuro, byłem zły i pragnąłem na kogoś złość wylać, nawinął mi się jakiś wartogłów, plunąłem mu w oczy, wyzwał mnie, strzelaliśmy się, i...
 — Ty go zabiłeś! krzyknął Ostap łamiąc ręce.
 — I cóż z tego? zabiłem! — rzekł Alfred ruszając ramionami — to najgorsza, że uciekać muszę.
 Ostap się wzdrygnął.
 — I ta krew ci nie cięży, krew niewinna, krew bratnia!
 Alfred spuścił głowę i westchnął; dotąd mówił z rodzajem gorączki, teraz rzucił się na posłanie i zawołał:
 — Nie mów, dosyć tego!
 Po chwili podniósł twarz zbladłą i mówił dalej:
 — Zabiłem go! muszę uciekać, gonią za mną; w tych dniach za staraniem przyjaciół dostanę się za granicę. Ale nie pójdę ztąd, nie usunę się choćby mi największe groziło niebezpieczeństwo, póki ty mi nie dasz słowa, że moja żona i dziecię pod twoją zostaną opieką aż do powrotu, aż do... nie wiem dopóki, bo czyż powrócę?
 — Pod moją opieką! — zawołał Ostap jakby nie rozumiał — jakto?
 — Jutro, ja odjeżdżam za granicę, ty jedziesz do Skały jako opiekun Misi i Stasia.
 — Ja, ich opiekunem? co ci się dzieje człowiecze? spójrz na mnie! Cóż tam pomoże prosty chłop jak ja?
 — Zrobisz wszystko, bo wiem, że zechcesz zrobić,