Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/29

że potrafisz. Majątek mój zostawuję w stanie najgorszym, procesów mnóstwo, ludzie złą administracją panów rządzców zniszczeni i prawie rozpaczą zbuntowani, sąsiedzi nieprzyjaźni, wierzyciele uprzykrzeni; Misia sama jedna. Jeśli mi odmówisz, jesteśmy zgubieni.
 — Mów raczej, jeśli ci przyrzeknę; jakże jabym temu mógł podołać?
 — Sercem, wolą, rozumem. Ty możesz co zechcesz!
 — Interesów, rządu majątku, spraw, ja nic nie rozumiem.
 — Dla ciebie nic trudnego nie ma.
 — Alfredzie! co za myśl dzika.
 — Mógłżem się omylić rachując na przyjaźń twoją?
 Ostap zamilkł; Alfred w oczy mu spojrzał i żywo dodał:
 — Ja ci ufam, ty mnie rozumiesz, ja ci zupełnie ufam.
 — Ale ja nie ufam sobie — odparł smutnie Ostap.
 — Tyś silny, ty możesz co zechcesz, powtarzam — chciej a uratujesz nas.
 — To nad siły moje, zawiódł bym cię, robiąc nadzieję.
 — Więc słuchaj Ostapie — rzekł hrabia podnosząc się — albo zostanę i sądzony pójdę odpokutować ciężkiem, upokarzającem wygnaniem, albo ujdę sromotnie zostawując co mam najdroższego na zgubę, na nędzę, na zajadłość nieprzyjaciół.
 — Chcesz mówić otwarcie? — odezwał się Ostap.
 — Mów, lecz nie wyrzekaj się mnie, nas.
 — Michalina — rzekł Bondarczuk usiłując wymówić więcej — Michalina — głos zamarł mu w ustach.
 — Kochała ciebie i kocha cię jeszcze — przerwał Alfred — ja to wiem, lecz wiem razem, że najszlachetniejszemu z ludzi los mój powierzam. Tego ja się nie boję. Któż wie? może nawet ciągle karmiąc się ideałem...
 Ostap gorżko się uśmiechnął i dokończył:
 — Tak, może zobaczywszy mnie, rozśmieje się, ruszy ramionami i uleczoną zostanie. Dobra i piękna