Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/40

 — Ona i rozumna i posłuszna dziewczyna — przerwał ojciec — ja o niej ani wątpię. Jużciż nikt nie odrzuca dobrego, kiedy mu się samo stręczy.
 W tej chwili Jaryna ukazała się na progu.
 — Ej! chodź i no doniu — zawołał Kuźma — chodź no tu a powiedz. — Ale co to i pytać! — Spojrzał ojciec na córkę i dodał spluwając:
 — Albo to ona już nie wie o co chodzi? oj! oj! niedarmo chodziła krówki doić na Chutor do was!
 I pogroził palcem obojgu.
 — Na Boga, nie myślcież no nic złego ojcze — przerwał Bondarczuk surowo — nie myślcie. Wasza córka o niczemby nie wiedziała do dziś dnia, gdybym jej sam dopiero wczoraj nie powiedział, a do ołtarza, pójdzie z wiankiem i wstążką krasną bez sromu.
 — No! to i za to chwalić pana Boga! — rzekł stary — bo żeby jak się to dobrze kończyło, a taki zawsze markotnoby było, żeby się kiepsko zaczynało, a ludzieby palcami pokazywali. A nu Jaryno, mówże, albo cię...
 — A co ja mam mówić? — I obróciła się trochę do ściany spoglądając z pod oka. A matka dodała:
 — Gadaj bo! nieszczęście, udaje małe dziecko!
 — Ot wam szczęście się trafia — mówił ojciec — dobrzy ludzie o was proszą, juściż nie głupia odmówić?
 — Jak każecie, tak będzie, szepnęła po cichu.
 — Dobrze powiedziała, dobrze — zawołali rodzice oboje.
 — Ale my tu radzim i swadzim a o najpilniejszem nie pomyśleli; — rzekł Kuźma chwytając się za głowę.
 — Nieszczęście! — mruczała Kulina wedle zwyczaju.
 — O czemże? spytał Ostap.
 — Ba! a toć pan we dworze o niczem nie wie jeszcze?
 — Jużciż nie zabroni?
 — Bóg to wie! — smutnie odezwał się Kuźma, i Kulina dodała.