Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/46

przybycia już się oburzył i piorunował na szarlatana, któremu łaskę zrobił że go wezwał. Tymczasem Ostap upewniwszy się o swoją chorą, sam pieszo przyszedł do Kalinowiec; to rozstroiło ojca i matkę, a gdy się wyleczenie mało co cierpiącej córki powiodło, po pańsku nagrodzić go chcieli, ale pieniędzy nie przyjął.
 — Nie potrzebuję — rzekł panu Suzdalskiemu — jeśli mi czego zabraknie w domu; przyślę do pana.
 To niezwykłe obejście, wszelkim przyzwoitościom przeciwne, nikogo bardziej zdziwić i przejąć nie mogło nad pana Suzdalskiego, czciciela przyzwoitości i formy. Opowiadał o tem szeroko, zdumiewał się i ostatecznie tłumaczył to sobie po swojemu, oryginalnością przybraną w celu zrobienia sławy. Ale gdy po dwóch leciech Ostap pozostał w cichym zakącie jak był; p. Suzdalski nie wahał się ogłosić go rodzajem warjata. Wezwano go przecie raz drugi do samej pani, potem znowu do pana, który chorował na wątrobę ile razy nie tak mu się powiodła spekulacja jak ją sobie osnuł. Ostap był w Kalinowcach kilka razy, zawsze darmo, zawsze dość sobie hardo postępując i coraz mniej zrozumiany od tych ludzi, którzy mu przecież pewnego szacunku odmówić nie mogli. Tajemniczość jaka go osłaniała, różnie o nim domyślać się dawała prawo.
 Nie bez nadziei więc, szedł Bondarczuk do dworu. Chociaż i nie bez obawy zawodu. U wrót zaraz, wskazano mu, że JWPan znajdował się w oficynie na sobotnej sessji ekonomicznej. Tam się więc za nim skierował Ostap i w przedpokoju postanowił czekać końca narady tak ważnej. Znano go w okolicy, mało kto od niego nie doznał jakiego ratunku, wszyscy go kochali; a posądzając o znachorstwo, wszyscy się też go obawiali potrosze. Chciano zaraz dać znać panu że przyszedł, ale Ostap nie dozwolił na to; sesja wkrótce się skończyła i Jaśnie Wielmożny wytoczył.
 Była to postać dosyć 'przyzwoita: nie piękny, nie brzydki, nie mały, nie słuszny, nie bijący niczem w oczy, chyba, może zamyśloną chmurną miną, która pańską być miała; pan Adolf Suzdalski w ogólności