Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/49

 Dziedzic tak zagadnięty, gdy się spodziewał, że Ostap odezwie się do dawnych swych posług, był w dziwnem zakłopotaniu: z jednej strony państwo szeptało do ucha, z drugiej chciwość, z trzeciej odzywała się duma, a najciszej ale coś przecie gadało i pokorne sumienie.
 — Jakto panie? — spytał Suzdalski — pan by mnie chciał zapłacić za nich?
 — Jeśli pan tego zażąda — rzekł Ostap.
 — Ale cóż to jest za dziewczyna? — spytał dziedzic z ciekawością.
 — Jaryna, córka Kuźmy z Myszkowiec.
 — Jaryna Kuźmianka! a wiem — rzekł pan — a wiem, to najpiękniejsza podobno we wsi dziewczyna. Nie zły wybór! ale tam do tej chaty potrzebaby koniecznie pryjmaka, bo chata upadnie.
 — Więc w razie gdyby upadła, ofiaruję stratę wynagrodzić, bo oczewiście upadnie.
 — Ale — zaczął Suzdalski, zapominając o państwie — to są nieporachowane rzeczy. Po trzy dni męzkiej pańszczyzny licząc, że inne obowiązki pominę, już mamy sto kilkadziesiąt dni, rachując gdyby po złotemu tylko najmniej...
 — Ziemia panu zostaje.
 Pan prezes zawstydził się trochę, zamyślił, zafrasował, i już miał odpowiedzieć po pańsku, gdy mu na myśl przyszło, że w Myszkowcach rąk bardzo mało i zawołał naiwnie:
 — Co to, jedna chata w Myszkowcach, to strach!
 — Wszystko się da porachować, próbujmy — przerwał Ostap. Pan się znowu powstydził.
 — Ale — odezwał się z uśmiechem wyrobionym pracowicie — czyż to panu tak koniecznie żenić się z włościanką?
 — Niech pan będzie łaskaw i o nic nie pyta, co to szkodzi komu, że sobie kupię żonę? Proszę pana prezesa o warunki.
 — Więc pan byś zapłacił?