Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/85

Chcesz mnie oczy zamydlić! Zapłacę! słyszysz go! Banku trzy raty zaległo, podatki egzekucją wyciskają, wierzyciele krzyczą jakby ich darli ze skóry, a on mi mówi — zapłacę? a czemże to zapłacicie? wiórami! Licytacja za kołnierzem.
 — Co to do pana należy, czem zapłacim?
 — Kiedy nie możecie zapłacić — słyszy pan?
 — Zapłacim dziś, jutro, kiedy pan zechcesz, ale wprzódy zrobim obrachunek.
 — Kapitał z procentami?
 — Wszystko!
 Ciemierka, który miał różne obrachunki i rachuby, spodziewając się przy przyjaźnych okolicznościach wziąść wioskę wpół darmo, skrzywił się na to i pokiwał głową.
 — To być nie może! — zawołał.
 — Jeśli nie zapłacim w terminie umówionym, będziecie panowie licytowali.
 — A więc i nam pan płaci? — podchwycił drugi wierzyciel łysy, suchy staruszek w bardzo krótkich spodenkach, a wysoko podciągniętych kołnierzykach koło głowy, ślepy na jedno oko i mocno ospowaty.
 — I panom! — odezwał się Ostap.
 — A bank? — spytał się trzeci jegomość w węgierce z ogromnemi sznurami, kiwając się z krzesłem, na którem rozsiadł się wspaniale, igrając z parasolem pąsowym.
 — Bank będzie pierwszą pocztą zaspokojony.
 — A podatki?
 — Te dziś wnoszę do kaznaczejstwa.
 Spojrzeli po sobie wierzyciele, ruszyli ramionami z niedowierzaniem, a pan Ciemierka odezwał się po swojemu:
 — Djabeł ich wie! cóż! miny odkopali czy co? wszystko płacą! słyszy pan! A czy pan, nowotny jeszcze, wiesz co wynoszą ciężary wszystkie na majątku hrabiego?
 — Co do grosza.
 — Dług przeogromny, do miljona.