Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/86

 — Trochę mniej.
 — Zkądże to weźmiecie, kredytu nie macie.
 — Jak to pan wie?
 — Spodziewam się! komu ja nie dam, temu nikt nie da.
 Ostap się rozśmiał, a śmiech ten szyderski zmięszał trochę spekulanta.
 — Pan się śmieje?
 — Muszę, choć nie mam ochoty.
 — Cóż tu śmiesznego?
 — To, że pan masz się za powiatowego Rotschilda.
 Ciemierka miał już grubjaństwem odpowiedzieć, ale się jakoś wstrzymał.
 — No, do interesu — rzekł — pokaż mi pan podobieństwo kończenia z wami, a skończę.
 — Układaj się pan, a ja płacę.
 — Ja chcę wiedzieć zkąd i jak pan płacisz! co to próżno gadać: płacę, płacę.
 — Mnie się zdaje, że do tłumaczenia zkąd i jak płacę, nie jestem obowiązany! Na cóż miałbym się panu spowiadać z naszej kieszeni? Jednakże zaspokajając pana, powiem panu jak stojemy: mamy osiemkroć siedemdziesiąt pięć tysięcy długów, licząc w to niedoimki, zaległe procenta, pensje niedobrane, sztrafy prawne i koszta.
 — Zgoda i na 875 tysięcy; ciekawsza rzecz jak wybrniecie z nich?
 — W tych, jest długu bankowego pięćkroć kilkadziesiąt tysięcy, na obu majątkach hrabiego i hrabinej.
 — Niech i tak, zostaje trzykroć siedemdziesiąt i pięć; zawsze to ładna rzecz.
 — Niezawodnie, zwłaszcza dla nas. Bank płacony już od lat blisko dwudziestu, znacznie więc, bo w połowie suma pierwiastkowa zmniejszona; robimy nową pożyczkę opłaciwszy zaległe raty i na trzykroć długu naszego, zyskujemy około dwóchkroć sto tysięcy.
 — Patrzaj pan! no! no! ale jeszcze sto kilkadziesiąt; tu dopiero ciekawy jestem, którędy wy z nich wyjdziecie?