Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/99

 — Prawdę mówicie — powiedzieli niektórzy; inni potrzęśli głowami i rękoma.
 — Za skrzywdzonym i pan Bóg i ludzie; przeciwko zabójcy i gwałtownikowi wszyscy. Zrobiłaż wam kiedy co złego wasza dobra pani, albo niewinne jej dziecię?
 — Nie! nie! — krzyknęli ludzie — to dobra pani — co prawda to prawda, my ją szanujemy, my ją kochamy, to matka — ale co ona może? — nic!
 — A jednak, o małożeście i jej nie zabili!
 — My! my! kto? chroń Boże! to być nie może! nie, nie!
 — Tak jest! pani wasza przelękła się tej wrzawy, leży bez ducha; dziecko ze strachu może boleć całe życie — godziż się to tak czynić?
 — Dajcie nam tylko tego szelmę ekonoma, a my pójdziemy.
 — Ekonoma wam nie dam, boście wy nie sędziowie, ale do sądu go odstawię — rzekł Ostap. — Wy, rozejdźcie mi się natychmiast do domów, a starszyzna tylko niechaj zostanie, żeby mi opowiedziała, z czego to wszystko powstało i jakie macie krzywdy.
 — Nie chcemy! nie chcemy! — zawołali dalsi — ekonoma z sądu puszczą i nic mu nie będzie, on się opłaci, tam nie ma sprawiedliwości. Oddajcie jego nam, oddajcie go, a nie to spalim!
 — Kto mówi o spaleniu? — zapytał Ostap.
 Wszyscy zmilkli.
 — Kto chce ekonoma?
 — My! my — powiedzieli dalsi.
 — Któż to chce się nad nim pastwić? — spytał jeszcze.
 Chłopi spojrzeli jeden na drugiego i nikt się nie odezwał.
 — Widzicie — mówił Ostap — żaden z was w sercu nie jest zbójcą, choć jedni drugich podżegacie i psujecie. Wstyd! wstyd wam! ekonoma ja sam odwiozę do sądu i zaręczam wam, tak jakem wasz brat, że dopilnuję aby mu nie pobłażano. Do domów!
 — Nie pójdziemy póki go związanego nie zobaczymy