Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/100

 Nie mogąc wreszcie wytrzymać powolnéj nazbyt z kozą podróży do chaty kozaczychy, bo stara towarzyszka używała wszelkich możliwych sposobów, żeby się im wyrwać i do karczmy zawrócić: powierzył kozę Chwedkowi, a sam pospieszył przodem.
 Wpadł pędem i wprost przybiegł do ławy, na któréj leżało rozpowite nieco dziécię, uspokojone mlékiem, drzémiące, a nad niém stara kozaczycha, Horpyna, wyrostek, dziewczynka i Chwedor: wszystko to stało milczące, zagapione, ciekawe, wpatrując się w niespodzianego gościa. Jermoła przebił się przez nich, i przysiadł na ziemi, żeby się dziecku lepiéj przypatrzéć.
 — Drzemie, zdaje się — rzekł zniżając głos do kozaczychy.
 — Usypia niebożątko — kiwając głową odpowiedziała baba.
 — A pił mléko?
 — O! pił dobrze... i zaraz płakać przestał. A koza?
 — Kupiliśmy. Chwedko ją prowadzi.