Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/101

 Jermoła oka z dziecka nie spuszczał.
 — Jakie śliczne! — zawołał po chwili — to musi być pańskie dziecko!
 — Chłopiec zdrów i silny — przerwała stara kozaczycha, ale wszystkie dzieci jednakie póki małe... Dopiéro potém, mój stary, znać na nich, które pod płotem rosło jak pokrzywa, a które na słonku i powietrzu... Dzieciak jak ryba, to dobrze: mniéj będzie z nim kłopotu.
 Jermoła śmiał się, a oczy mu płakały perłowemi łzami.
 — Matko — rzekł — jak żyję tak pięknego dziecka nie widziałem.
 Uśmiechnęła się kozaczycha.
 — Wy to oszaleli Jermoło! — zawołała ruszając ramionami — ale czyż taki sami hodować je myślicie?
 — A cóż? — zdziwiony odparł stary — a cóż? albobymto ja je na cudze dał ręce...
 — Ale wy sobie rady z niém nie dacie. To się wam śni: sam jeden, bez baby, na starość niańczyć niemowlę. A toż trzeba karmić, ką-