Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/156

 — Toś ty trochę podszalał mój poczciwcze — zaśmiał się Drużyna — a toćto ci sama nauka dużo czasu zabierze. Gdzież będziesz terminował? ani ręce, ani oczy, ani siła potemu...
 — Juściż żebrać pójść nie mogę.....
 — Nie zechcesz.....
 — I dla siebie i dla dzieciny..... wstyd jakoś z torbami się wałęsać... Nie... nie...
 — No! ale jakże potrafisz na starość wyuczyć się rzemiosła?
 — Mnieby się zdawało, że to łatwiéj przyjdzie jak młodemu: człek uważniejszy i wié na co się to przyda, nic go nie odrywa, siedziéć na miejscu lubi, a ręce toć takie same.
 — A! a! kochanku! jeszcześ ty bardzo młody, kiedy tak mówić możesz.... Cóż wspólnego staremu z młodym?? — nic, nic: inne serce, inna głowa, inne ciało, inny człowiek; i gorszy i biedniejszy. Szczęśliwyś, że jeszcze tak odważnie brać się możesz do dzieła.
 — Bo mnie się zdaje, że kiedym się dla tego dziecka czytać nauczył, to i rzemiosła potrafię...
 Rotmistrz westchnął.