Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/160

więc z ławy, rekrutka uciekła, a starzy się przywitali.
 — A z czém Pan Bóg prowadzi? — zapytał gospodarz — napijemy się na dobry czas?
 — Napijemy — odparł Jermoła — choćto ja nie zwykły.
 — E! jeden nie zaszkodzi.... i zaraz do dzieła, jeśli jakie macie.....
 — A jest tam coś trochę — rzekł przybyły — ale to długo gadać.
 — No, to wcześnie zaczynać trzeba...
 — Poczekajcie, niech trochę odetchnę...
 — Jak sobie chcecie.
 Powoli i rekrutka pokazała się z alkierza. Sprzątnięto misę, zostawując wódkę; poczęli stękać na czasy, na drożyznę: Prokop jął kląć rzemiosło i rozgadali się jakoś serdecznie.
 — Otóżto trzeba wam wiedziéć — rzekł Jermoła nie bez obawy — że i ja jestem także syn garncarski, a dziadowie moi z dawien dawna byli zdunami.
 — Oho! — z niejakiém podziwieniem odezwał się Prokop — doprawdy?