Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/164

 — A jeśli w Popielni lepsza się glina znajdzie na białe garnki? Wy to tylko palicie czarne, a to lichota...
 Prokop aż się zerwał z gniewem; oczy mu krwią zachodziły.
 — Lichota! — krzyknął — ej stary! jak cię pochwycę, to cię i twój Rotmister z moich łap nie wyrwie.
 — A co wam z tego przyjdzie, jak biédnego człowieka i sierotę zgubicie — rzekł potulnie Jermoła.
 To rozbroiło starego Prokopa. Uśmiechnął się.
 — Jaką sierotę? — zapytał.
 — A to nic nie wiecie?
 — Nic, jeździło się po świecie; gadajże co to za sierota?
 Rad z uspokojenia gospodarza, który choć gwałtowny i popędliwy, niezłe w istocie miał serce: dworak rozpoczął swoje dzieje z tą szczegółowością, z jaką zwykle wieśniacy każdą rzecz opowiadają, nie pomijając najdrobniejszéj okoliczności. A potrafił je tak rozpowiedzieć, że Prokopa i zajął i poruszył; zawołał gospo-