Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/209

 — A prawdę wam powiedziéć? — rzekł Jermoła.
 — Jużciż: a cobyście mieli zmyślać?
 — No, to ja nie do miasteczka jadę, a daléj....
 — Ot to! a chłopiec wasz mówił, że jedziecie długi u żydów odbierać?
 — Takemto ja przed nim pobałamucił..... ale to co innego.
 I tu Jermoła z westchnieniem opowiedział staremu historyą polewy, a Chwedko splunął ruszając ramionami.
 — At! zachciało się dziecku kafli z pieca! Kiedy wam dobrze, trzymalibyście się tego co jest, a nie szukali lepiéj: czasem, kumie, zbyteczna mądrość to także głupstwo. Robicie proste garnki, na to macie kupców codzień: lada żebrak bez was sobie jadła nie uwarzy, najuboższy potrzebuje garnka. Z polewą to już inna rzecz: we wsi niewiele jéj kto weźmie, musicie do miasteczka. Żydzi od was będą szachrować, na targu sprzedaż licha: to całkiem co innego.
 — Ale się chłopcu zachciało....