Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/220

 — Dajcieno Icku, tylko téj, co z Bębnowa....
 — Dawaj Icku, niewiaro, słyszysz! — wtorował Mrozowiczanin.
 — Bo to ja do Mrozowicy jadę umyślnie — rzekł zbliżając się i na ławie siadając Jermoła.
 — A! a! weźcież ze dwa kije, i pozaszywajcie kieszenie, bo tam rozbójnicy i złodzieje....
 — A! co gadacie?
 — Zapytajcie tych, co tam byli: żywéj duszy poczciwéj.
 — A garncarze?
 — A, to najgorsze paskudztwo.
 — Patrzcie, a tom się dobrze wybrał.
 — A po co?
 — Długoby gadać, a mało słuchać.
 — I nie ma po co jechać — rzekł chłopak — chcecie co kupić popękanego, to ruszajcie.
 — Ale gdzietam, mnie nie o to chodzi...
 — Powiedźcież o co?
 — Ale bo to... — skrobiąc się po głowie wybąknął Jermoła.
 Chwedko, który się wódką dobrze pokrzepił, przerwał mowę i postanowił służyć za tłuma-