Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/252

 — Alem ja nie cierpiał — odparł Radionek ośmielony — ja nigdy zapomniéć nie chce starego bat’ka! Jego mi tak żal, tak żal!
 — Ojciec twój, to ja — rzekł z żalem i wymówką pan Jan — nazywaj go jak chcesz, ale nie kradnij mi mojego imienia....
 — O! on mi był długo ojcem, i będzie nim do śmierci.... On mnie tak kochał!
 — A my! ty nie wiész ile nas łez kosztujesz?
 — Jam ich nie widział.... Wierzę, ale stary płakał także i nieraz, a ja na łzy jego patrzałem.
 — Starego weźmiemy z sobą.
 — On nie pójdzie! — szepnął Radionek.
 Jakby przeczuciem wiedziony nadszedł Jermoła, który ujrzawszy bryczkę pospieszył co mu tchu stało i przybiegł zadyszany, przelękły o dziecko. Drużynowie przywitali go uprzejmie, ale chłodno: on ich obojętnie.
 — Dziś już — rzekł stanowczo pan Jan — puścisz z nami chłopca. Tęskno nam bez niego: potrzeba żeby był na pogrzebie dziada.