Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/288

 — Otóż, com ja wam mówił: musiałem pójść w świat, a jakem wyszedł, tak mi się znów za dzieckiem tęskno zrobiło, i powróciłem, żeby je choć zobaczyć.
 — A widzieliścież?
 — Nie, tylko co idę.... a sam nie wiem dokąd?
 — To wstąpcie do nas.
 — Bóg zapłać Naściu, niech ci na dzieciach to wróci: nie mogę, zobaczyliby mnie, rozgadali. Ja nie chcę, żeby już o mnie we dworze wiedzieli, abym dziecko choć zdaleka zobaczył: pójdę daléj. Ale powiedzno mi, co to, Prokopowa chata pustuje?
 — A cóż popsuła się, nie było komu po téj rekrutce mieszkać, nie naprawialiśmy: jak upadnie, ogródek się powiększy.
 — A nim upadnie?
 — Ot! będzie sobie stała jak jest.
 — Żebyście mi w niéj jaki tydzień pozwolili przemieszkać: jabym zapłacił.
 Naścia się rozśmiała.