Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/295

na piecu garnuszek starannie przykryty, pełen kaszy, któréjby i na dwa dni stać mogło.
 Nazajutrz tak samo dzień przepędził i bez przerwy codzień chodził Jermoła do dworu, aż wreszcie udało mu się Radionka spotkać przechodzącego uliczką pod częstokołem. Nie wytrzymał, syknął na niego, a chłopak jak wryty się zatrzymał.
 — Radionku — zawołał Jermoła — na miłosierdzie Boże, przyjdź do mnie i powiedz choć słowo.
 Na ten głos tak znajomy, choć stłumiony i cichy, chłopak wzdrygnął się, poskoczył i jednym rzutem był już na płocie.
 — A! ojcze! to ty! co tu robicie?!
 — Cicho! cicho! nie wydaj mnie... Przyszedłem dla ciebie.
 — Dawno?
 — Dni kilka.
 — Gdzie siedzisz?
 — W pustce po starym Prokopie.... O! nie wydawaj mnie: będziemy widywać się co wieczora... ale bądź ostrożny synku.