Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/78

 — Dawajże tu kozę! — zawołał z żywością — jest gdzie koza... kupię kozę...
 — Koza u arendarza.
 — Nie ma rady, idę i kupuję...
 I już ruszył się do drzwi, kiedy go zarazem i kozaczycha i Chwedko wstrzymali.
 — Bój się Boga! — zawołał chłop — a to cię żyd zedrze ze skóry, jak się dowié że koza potrzebna.
 — A! niech weźmie co chce, aby kozę dał!
 — Ostatnią koszulę oddasz za nią — przerwała zapalonemu kozaczycha — czy ty nie znasz Szmula: toż to okrutnik, że i między żydami poszukać podobnego... Powoli na miłość Boga! choć już kłamcie, że dla chowu potrzebujecie, bo ci za nią drożéj krowy każe zapłacić.
 — Pójdęno ja z tobą — rzekł Chwedko — zobaczycie, zdurzym żyda.
 — Ale cóż zrobić z dzieckiem?
 — Nie turbujcie się, zostawcie u nas, nic mu się nie stanie.
 — Jeno zmiłuj się matko, — rzekł Jermoła troskliwie — ostrożnie koło niego!