Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom I.djvu/50

—   42   —

 — A tak! tak, zagranicą, i różnie się włóczyłem, w kraju też nie mieszkałem, a na listy nigdy mi nie odpowiadał.
 — Nikomu — odezwał się Staszuk — to u nas prawo... a co listów jaśnie pan nieczytając w komin porzucał...
 Teodor spojrzał.
 — Cóż mu to? bzik? co?
 — Chowaj Boże — odezwał się oburzony sługa — dla czego ma być bzik? My z ludźmi nie żyjemy i żyć nie chcemy... Jak co komu służy.
 Ta liczba mnoga i powaga Staszuka snać rozśmieszyły gościa, który wyjąwszy z ust cygaro, patrzał przez szkiełko, bawiąc się starym...
 — Dalipan! to przedziwne! c’est unique!
 Staszuk z powagą zawtórował:
 — Unika, tak... unikamy ludzi i dobrze nam z tém.
 — A z kimże żyjecie? — spytał Teodor.
 — Z lasem i z Panem Bogiem — rzekł sługa.
 Teodor się śmiał ciągle.
 — Komedya! — zawołał — komedya. — I te kilkanaście lat całeście tu tak przesiedzieli?
 — A cóż —?
 Podróżny wstał z kamieni i chodząc spoglądał na okolice.
 — Bardzo to ładne... dzikie... ciche — ale tu żyć.w téj ruinie... Co? seryo go widzieć nie będę?
 Staszuk ramionami ruszył.
 — Już to darmo... gdyby go pan i zastał, to byuciekł. Cóż mu zrobić, kiedy nikogo niechce.
 W milczeniu znowu dziedziniec przeszli, i pan Teodor znalazł się w ganku. Nie mówiąc nic Staszukowi, począł wchodzić po wschodach bez ceremonii. Stary sługa był w najokropniejszem położeniu; niepodobna mu było odpędzić, wzbronić... a w sieni o dwa kroki mógł się oczekujący na odprawę gościa, znajdować pan Krzysztof. Gość zajrzał w sień pustą i na wschody rzucił okiem.