Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom I.djvu/75

—   67   —

 — Ot to dopiero! — szepnęła ruszając ramionami — co ty pleciesz pleciuchno.
 Spuściła oczy Dosia zawstydzona i podniosła je żywo.
 — A bo prawda! — potwierdziła — a co prawda to nie grzech.
 Nie chciała snać matka przedłużać tej rozmowy, pokiwała głową i zamilkła.
 Wilczkowi zdało się, że w czasie podwieczorku wnijść może, otworzył więc drzwi, wszedł i stanął przy progu.
 Pan Krzysztof spojrzał jedząc, ale się nie odzywał długo.
 — Cóż-to, Staszuk aż tu przysyłał pytać o mnie? — spytał wreszcie.
 — A tak jest, proszę jaśnie pana, co za dziw, niespokojny był.
 — A wyście co powiedzieli?
 Wilczek się trochę namyślił.
 — Cóż mogłem powiedzieć, ino, że nie wiedziałem o jaśnie panu więcej nad to, że w lesie być musi.
 — Czyś mnie nie najrzał temi dniami? — dodał Krzysztof.
 Wilczek kłamać nie chciał, miał tę cześć dla prawdy prostego człowieka, która mu fałszu wyrzec wzbraniała, rzekł więc tylko:
 — Owszem, zdalam jaśnie pana parę razy widział, alem niechciał być natrętnym.
 Krzysztof milczał spuściwszy oczy.
 — Nie dziwuj się, mój przyjacielu — począł po namyśle — żeś mnie widział może latającego bez celu; od ludzi uciekałem, a ty wiesz zdawna, jak ja ich lubię. W tych dniach napadli mnie, aby mi popsuć moją pustelnię i odebrać spokój, który stanowi jedyne szczęście moje. Nie dziwuj się. Widziałeś nieraz spokojne mrowisko, niech je kto ruszy a dotknie, jaki to tam ruch powstaje. Tak się stało z duszą moją, trąconą obcą ręką; zburzyło się w niej wszystko.