Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom II.djvu/105

—   100   —

kłaniając się stanął tak przed panem Krzysztofem, że mu się mógł lepiej przypatrzeć, zdziwienie i niepokój odmalowały się na jego twarzy. Wacek był do ojca bardzo podobny.
 — Kto taki? — zapytał Krzysztof wskazując na niego.
 — Krewny mój.
 Oczy Krzysztofa skierowały się znowu na stojącego Wacka, który nawzajem ciekawie mu się przypatrywał.
 — Ten kawaler — rzekł Adryan — pierwszy raz pewnie w życiu widzi taki stary zamek, nie dziw że mu to wszystko ciekawe.
 — Nie ma nic ciekawego, ruina, kupa gruzu i po wszystkiem — rzekł prędko pan Krzysztof — mieszkanie puszczyków takich, jak ja.
 — Przed kilku dniami miałeś tu pan z nas gości — dodał Adryan.
 Krzysztof się zarumienił nieco.
 — Proszę panów siadać — rzekł odwracając rozmowę.
 — Moja ciotka, której ja miałem szczęście towarzyszyć, ubolewała nad tem, żeśmy go tu nie zastali.
 — Bardzo żałuję — krótko bąknął Krzysztof.
 — Teraz pan jesteś zmuszonym wywdzięczyć się nam wizytą.
 W czasie tej rozmowy Wacek pilno się pokojowi i sprzętom przypatrywał, a pan Krzysztof równie ciekawie chłopcu. Można było posądzić, że w nim odgadywał dziecię brata.
 — Zkąd jest pański krewny? — zapytał.
 — Tu w sąsiedztwie mieszkają rodzice.
 Już się usta Wackowi otwierały, by powiedzieć, w Pobogowszczyznie, gdy Adryan w czas spojrzał nań i wstrzymał zdradzenie tajemnicy.
 — Pan pewnie, jak ja, lubi taką ochoczą młodzież, jak ten oto pan Wacław. Powiadam panu, do