Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom II.djvu/107

—   102   —

ciej po wakacyach... pan Wikarski, mój nauczyciel, powiada, że ja się nieźle uczę, ale na koniu to lepiej jeżdżę, niż na łacinie, proszę stryja. Gdyby mi i niekiego konia dali, nie zlęknę się, a jak z pistoletu strzelam!
 — Krew Pobogów! — przerwał Krzysztof uśmiechając się — to nie tak jak ojciec.
 Ale domówiwszy ledwie, za język się ukąsił i chłopca pocałował.
 — Słuchaj — rzekł — jak będziesz miał z kim, przyjeżdżaj tu czasem do mnie, ja cię strzelać nauczę.
 — A! dobrze, doskonale — całując w ręce stryja zawołał Wacek — ale też stryjcio kiedyś do nas przyjedzie?
 Spojrzał mu w oczy, Krzysztof milczał. Pan Adryan, któremu się tak na podziw szczęśliwie udało, odszedł umyślnie do okna.
 — Jaki by tatko, jakby mama była szczęśliwa...
 — Dość, dość! — rzekł Krzysztof. — Tu w lesie strzelać ci będzie lepiej, przyjeżdżaj do mnie.
 — Ale z kim? — rzekł Wacek, to sęk. Ojciec z lada masztalerzem nie puści, a pan Wikarski tak jeździ na koniu, jak to mówią, po łacinie. Byle co, za grzywę się chwyta i wola: Jezus Marya...
 Krzysztof się rozśmiał.
 — Czem was tu przyjąć? — zawołał wesoło i wstał, boć to goście.
 Podszedł ku drzwiom za kij chwyciwszy.
 — Niechże stryjcio się nie fatyguje, ja kogo zawołam.
 I chłopak poleciał przodem.
 — Siarczyste chłopię! — rzekł do Adryana gospodarz — a żeś to wasze mnie tak wziął zdradą i przywiózł go tutaj. — I uścisnął Adryana.
 Wacek powracał wiodąc za sobą starego. Pierwszą rzeczą, gdy go ujrzał na progu Krzysztofa, było zapytanie: