Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom II.djvu/74

—   69   —

uśmiech młodości, jest jak promień słońca, czujemy się nim odżywieni.
 — Pani mówi: nam starym! — zaprzeczył Teodor.
 — Bo się starą czuję, a przy Adryanie mało kto nie dozna tego uczucia.
 Adryan już pobłądziwszy trochę po salonie powracał do cioci i gościa, podsuwał krzesła i widać mu było z twarzy, że do rozmowy tęsknił.
 — Wie ciocia, już ułożyliśmy... polowanie.
 — Rejent?
 — A! nie; między gankiem a salonem z panem Teodorem — rozśmiał się Adryan. — Rejent wszystko w świecie urządzi ale nigdy w życiu nie polował, chyba na zabitego zająca na talerzu.
 Panna Kornelia wbiegła i objąwszy okiem panującą w salonie harmonię, uśmiechnęła się.
 — Widzę, że zostałam uprzedzona — rzekła. — Śpieszyłam, aby tych panów poznać z sobą.
 — A! pani! znamy się już jakby od lat stu — zawołał Adryan — ja jestem natręt i gaduła, to wiele rzeczy ułatwia.
 W ten sposób rozpoczęta rozmowa potoczyła się wesoło. Podano śniadanie; po niem Adryan zaproponował w ganku cygaro i wyszli.
 Młodzieniec wziął gościa pod rękę i zaprowadził ulicą do parku.
 — Wie pan co — rzekł po chwili. — Ciocia czegoś smutna; znalazłem tu humory powarzone, wielu się rzeczy domyślam... trzeba was rozbawić, rozruszać i nie dać się wam nudzić. Ja do tego jestem jedyny.
 — W istocie — odpowiedział Teodor — życie tu nasze jest dosyć... jednostajne.
 — Ale nudne — przerwał młodzieniec — nie ma co się z tem ukrywać, kółko małe, ciocia zamknięta, mało osób przyjmuje, stosunki ostygłe. My to wszystko przerobiemy. Mam wiele planów różnych, zobaczycie.