Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom II.djvu/92

—   87   —

 — Więc młodsza?
 I to nie. Trzecia mi się podobała najlepiej — rzekł Adryan.
 — Jaka? która?
 — Panna Wilczkówna, Dosia, polny kwiatek cudowny.
 — A! a! — zawołała hrabina rumieniąc się.
 — A panny Zamorskie?
 — Ekstra miłe, alem się rozmyślił, młodsza wychodzi za pana Maciorkiewicza, a starsza zastawia sidła na pana Teodora, niechcę nikomu przeszkadzać.
 — Tegom się domyślała — rzekła panna Kornelia — dziewczyna filut wielki!
 — I poszedłbym o zakład, że pan Teodor w końcu z nią się ożeni.
 Hrabina uśmiechnęła się smutnie.
 — Prawdziwiebym rada była — rzekła — żeby to przyszło do skutku, pannie byłoby z tem bardzo dobrze, jemu także.
 — A hrabina byłaby wolną od nieznośnych starań pana Teodora, który odprawiany powraca uparcie, wzdycha, patrzy i po każdym obiedzie ośmiela się do pół oświadczenia — mówiła szydersko panna Kornelia.
 Hrabina pogroziła jej na nosie, Adryan się rozśmiał.
 — Jeżeli to koniecznie dla spokoju cioci potrzebne, ożeniemy pana Teodora.
 — Któż? pan? — śmiejąc się poczęła kuzynka — o! doskonały swat!
 — Przekonasz się pani, że lepszego nie ma nademnie — wesoło mówił Adryan.
 — Więc i mnie pan wreszcie kogo wyswataj — dodała dygając panna Kornelia.
 — Dajcie mi się państwo rozpatrzeć tylko, a wszystkich pożenię — zakończył Adryan. Obrócono to w śmiech.