Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom III.djvu/10

—   5   —

 — Ja? a zkądże ja mam wiedzieć o tem.
 — Jakto? pani się nie domyśla?
 — Ja nie jestem domyślną wcale.
 Teodor rozśmiał się.
 — Muszę więc panią przestrzedz, Walerek, który się ożenić nie może, a pragnie, przybył pewnie nie bez myśli. Trzeba go znać.
 — Bardzo miły człowiek! — odezwała się panna.
 — Nie przeczę bynajmniej — rzekł Teodor — nie podobna go nie pokochać, ale jutro nas wszystkich w karty przegra.
 — Od pół roku wiem, że matce dał słowo i nie gra — odparła panna Kornelia.
 — I płochy.
 — Może był, ależ wiek! ustatkował się zupełnie — wtrąciła kuzynka — a przyznam się panu, że przy nim wszyscy, wiele was jest, wydajecie się nieokrzesanemi.
 Pan Męczyński sapnął.
 — Niewiedziałem, że w takich łaskach u pani!
 — A na cóż mu łaski moje się przydały — żywo szczebiotała panna — on ani moich, ani niczyich nie potrzebuje. Nie ma kobiety, któraby go pokochać nie była zmuszoną, gdy się o to postarać zechce.
 Teodor zamilkł skrzywiwszy usta.
 — Tak pani sądzi.
 — Nie ja, ale wszyscy.
 — Szczęśliwy człowiek! — sucho rzekł Teodor i odszedł.
 Gdy się to działo, Walerek w ganku zalecał się już gospodyni, która bardzo grzecznie, ale przyjmowała go zimno i seryo, nie dając mu się spoufalać, do czego aż nadto był skłonnym. Nie zraziło to pretendenta, który snać mając to w instrukcyach, wkrótce przeszedł od pani do siostrzeńca, chcąc i jego serce podbić.