Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom III.djvu/16

—   11   —

 Dziewczę się nieco zmięszało z początku zobaczywszy Adryana, ale natychmiast oprzytomniało..
 — Dobry wieczór pannie Wilczkównie.
 — A! dobry wieczór panu.
 Chciała odchodzić zaraz.
 — Cóż to pannie tak spieszno.
 — No, nie, ale — (zarumieniła się) — jeszczeby też dopiero, gdybym z panem w lesie miała gawędzić, kiedy już i tak...
 — I tak? co? proszę dokończyć.
 — Mówią, że to nie uchodzi.
 — Któż mówił?
 — A jegomość stary...
 — A zkądże wiedział o jakiej rozmowie?
 — Ja mu sama o niej powiedziałam, bo się kryć z niczem nie umiem. Stary powiada, że młodzi wszyscy to bałamuty.
 Rozśmiał się Adryan.
 — Niech mu panienka powie, że starzy są gdery.
 — Ale co panu po mojej rozmowie, jam prosta dziewczyna.
 — I prosta rozmowa najmilsza — rzekł Adryan.
 — Ja od pana tobym się jeszcze czego nauczyć mogła, ale pan ode mnie?
 — O! bardzo wiele! — patrząc jej w oczy wesoło, rzekł Adryan — ja jestem uczony z książki, a panna masz mądrość leśną, która więcej warta.
 — Na cóż pan kłamie! — odezwało się dziewczę, które odchodzić chciało, a stało, jak przykute.
 — Prawdę mówię.
 — Jak się dowie jegomość, jak mnie spotka, to dopiero będzie! — szepnęła jakby sama do siebie — bądź pan zdrów.
 Pobiegła kilka kroków. Adryan stał i patrzał zamyślony.
 — Jeszcze słówko! — zawołał — tylko słówko.
 Stanęła.