Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom III.djvu/49

—   44   —

 — Ja? prawa? tak, ja żadnego nie mam prawa, ale życzę pani tak dobrze... tak... tego...
 — Dziękuję, i chciałbyś pan przeszkodzić dla tego, że życzysz mi dobrze?
 — Wie pani co? — szepnął Teodor — ja, ja pani coś powiem, jutro, to jest zapytam ją jutro o coś, coś takiego, zobaczy pani.
 — Dlaczegóż nie dziś? — zapytało dziewczę.
 Teodor zamilkł. Niewiedział już jak radzić sobie, spoglądał jakby ratunku błagając na Adryana i Zamorskiego, lecz ci byli tak zatopieni w głośnej i żywej rozmowie, iż wcale nań nieuważali. Ojciec pod rękę trzymał młodzieńca i coś mu za oborami pokazywał, a tu tymczasem losy starego kawalera rozstrzygać się miały. Dałby był wiele, gdyby mógł to jeszcze odłożyć choćby do jutra, lecz Liza powtarzała: Dlaczegóż nie dziś.
 — Wie pani, dziś, nie, nie czuję się godnym, to jest nie mam odwagi.
 — Ale ja jestem niezmiernie ciekawą — poczęła Liza. — No, dobrze, słowo szlacheckie, jutro mi pan to powiesz, tak?
 — Jutro, tak pani, niezawodnie.
 — Kiedy?
 — Wie... wieczorem — bąknął Teodor całując ją w rękę — wieczorem.
 Liza się uśmiechnęła ironicznie.
 — Daję panu tylko ostatni termin do jutra, albo będę się strasznie gniewała.
 — A niech Pan Bóg broni!
 Poncz się nareszcie skończył, panowie ogrodem odeszli do dworu.
 — No — rzekł Teodor — już tedy dziś teraz się o mało, o mało nie oświadczyłem, a jutro, nie wiem jak z tego wyjdę. Ale gdybyś wiedział, kochany Adryanie, jaka trema mnie porywa, gdy na szalę życie przychodzi stawić. Maciorkiewicze, parafiańszczyzna, ah! ah! jestem najnieszczęśliwszy z ludzi.