Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom III.djvu/61

—   56   —

minając obietnicę, a razem cofnęła się z progu do pokoju, zmuszając go wnijść za sobą.
 Teodor obejrzał się na Adryana, Adryan, przez szkiełko właśnie się przypatrywał krowie pasącej na dziedzińcu, jakby chciał z niej studyum malować.
 — Służę panu! — odezwała się wszedłszy do pokoju Liza — co pan każe mamie powiedzieć?
 — Mam prośbę — rzekł skuszony Teodor biorąc ją za rękę i całując, czemu się nie opierała wcale — prośbę wielką. Jutro u mnie obiad, będą oboje państwo Pawłowstwo z dziećmi i panem Wikarskim, osób pięć, pan Krzysztof, pan Adryan, ja, osób już osiem, państwo Zamorscy z córkami... osób ogółem dwanaście.
 — Misia na fluksyę chora — dorzuciła Liza.
 — E! to do jutra przejdzie — mówił Teodor ciągle patrząc w jej w oczy. — A! pani, jaka pani jesteś śliczna dzisiaj!
 — Jakto? tylko dzisiaj? — spytała Liza.
 — Zawsze, ale dziś... wydajesz mi się pani...
 — Dlaczego?
 — Nie wiem. Więc; proszę pani, żebyście mi pomódz raczyły do obiadu. Ja nic nie wiem, co jest, czego nie ma, od Olszaka się niczego dopytać nie mogę. Bóg wie co się dzieje z bielizną, ze srebrem.
 — A widzisz pan, jak to źle gospodyni w domu nie mieć — poczęła Liza — czemuś się pan nie ożenił?
 Zagadnięty Męczyński stanął jak słup.
 Wie pani, po części dlatego, żem nie znalazł dotąd osoby... pani mnie rozumie, a więcej dlatego, że znając siebie, sądzę, iż kobieta, coby za mnie poszła, byłaby najnieszczęśliwszą w świecie.
 Liza niby przestraszona aż się cofnęła kroków parę.
 — Cóż to ją ma tak nieszczęśliwą uczynić? bałamuctwo pańskie...
 — No nie, ale wieleby o tem mówić potrzeba, więc z obiadem jak?