Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom III.djvu/62

—   57   —

 — A jakże dzierżawca i jego rodzina może co miłościwemu odmówić dziedzicowi? — rozśmiała się szydersko Liza. — Ja się z wielką ochotą podejmuję zostać na ten dzień... klucznicą.
 I dygnęła.
 — Adorable! — zawołał w uniesieniu stary kawaler, przypadł do rączek i całował.
 — A to coś mi pan miał dziś powiedzieć? — szepnęła Liza.
 — Ja miałem co powiedzieć? — pochwycił niby zdumiony Teodor.
 Pogrożono mu na nosie.
 — Pan jesteś krzywoprzysiężcą! jakto pan się zapierasz uroczystego słowa? a to szkaradna zbrodnia.
 Namyślał się Męczyński, naostatek heroizm posunął do tego stopnia, iż zawołał:
 — Tak jest, miałem pani wyznać, że gdybym był albo ja młodszym, albo pani starszą, niezawodniebym się... zakochał... i...
 Nie dokończył. Liza oczy spuściła.
 — Ale ja nie jestem tak bardzo młodą, a pan mi się wcale nie wydajesz starym!
 — A pani! pani.
 Trzeba było koniecznie z drugiej strony zręcznego wystąpienia, ażeby nie dać się wyśliznąć panu Teodorowi. Liza podała mu rękę sama, którą on pochwycił z młodzieńczym zapałem.
 — Rozumiem pana — rzekła Liza — tak, zdaje mi się żem go zrozumiała, niech pan mówi z ojcem i mamą, ja nic nie mam przeciwko temu.
 I zawstydzona oczy spuściła, a drżąca dłoń, jak przybita została w rękach Teodora, który pobladł ze strachu, ze szczęścia i z desperacyi.
 — Mnie idzie o szczęście pani!
 — Ja będę z panem szczęśliwą — szepnęła Liza — a o jego szczęście starać się będę.