Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom III.djvu/71

—   66   —

by siecią pajęczą, drobnemi marszczkami. Szczęście też męczy i postarza.
 Nareszcie gdy ten potok wyrazów szumiąc, przesłyszał, Adryan skorzystawszy z przestanku, spytał:
 — A pan Krzysztof?
 Teodor zapalał właśnie cygaro, które nie dobrze ciągnęło, ssał je więc nie przerywając sobie, spojrzał tylko, ramionami ruszył i odjąwszy je od ust, rzekł sucho:
 — A zdrów, zdrów.
 — Gdzież mieszka?
 — Na zamku — dodał wracając do cygara Męczyński.
 — Na zamku! — powtórzył zdziwiony Adryan — przecież tyle wiem, że hrabina za mąż poszła.
 — A no, poszła — rzekł Teodor — a cóż to ma jedno do drugiego?
 — Więc chyba nie za niego?
 — A! rozumie się, że nie za niego! — dorzucił Teodor przechadzając się żywo, i zaraz wtrącił: — Gdybyś mnie posłuchał, tobyś ze mną dziś na noc pojechał do Zieleniewszczyzny, tambyś sobie spoczął. Moja poczciwa Liza byłaby ci bardzo rada, no, a potem... tobyś sobie objechał sąsiedztwo.
 Adryan tak był zdumiony zupełnie niespodzianą nowiną, iż chwilę stał milczący i pytać już więcej nie śmiał. Wyczytał mu to z oczów Teodor, przyszedł go uściskać i nacierał.
 — Ale tak, do mnie na noc, słowo ci daję, to będzie najlepiej, przypomnimy sobie dawne. Jak mnie kochasz!
 I nie czekając odpowiedzi, otworzył drzwi, zawołał służącego.
 — Żeby mi konie były zaraz gotowe, tylko wytchnąć i siana dać trochę. Wracamy do domu.
 Protestować już było próżno.
 Służąca pana Lublińskiego wniosła samowar dla Adryana. Z amerykanki dobyto jakieś przekąski, za-