Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kamienica w Długim Rynku.djvu/119

— 112 —

strzedz powinnam pana... zmienić postanowienia nie mogę.
 Stary konkurent przebąknął słów kilka i widocznie dotknięty do żywego, poleciał do Wudtkiego.
 — Otóżto w co mnie wpędziłeś, zawołał wbiegając — posłuchałem cię, oświadczyłem się pannie i ze wstydem wyszedłem...
 — Co? co? co? oświadczyłeś się? krzyknął doradzca.
 — A cóżem miał zrobić?
 — Oświadczyłeś się pannie?
 — Tak jest.
 — I w tém omyłka, w tém błąd nieodpuszczony — przerwał Wudtke.
 — Jakto? — cóżem miał zrobić?
 — Powinieneś był oświadczyć się ojcu, to leżało jak na dłoni... Ojciec od ciebie zależny! byłby miał czas wpłynąć na nią i przygotować ją.
 Fiszer zamyślił się.
 — To do poprawienia, rzekł.
 — Może, rzekł Wudtke... ale wyznajże, kto mając twierdzę atakować daje jéj znać przez trębacza iż przypuści szturm, nie bardzo sobie postępuje zręcznie.
 — Głowę straciłem, rzekł Fiszer — to prawda.
 — Nie zwlekajże z Jakubem, dodał Wudtke,