Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kamienica w Długim Rynku.djvu/126

— 119 —

 — I wy mi nic nie poradzicie? zapytał Wiktor.
 — Gdybym nawet mógł, nie chciałbym... jątrzyć mocniejszego nieprzyjaciela... na co ci się to zdało?
 Pułkownik aż klął po hiszpańsku, Radgosz patrzył na niego jakby z politowaniem.
 — Widzę, rzekł, że się was nie pozbędę, nie dawszy go wam na pastwę... no... jeśli chcesz, to się sobie pobaw.
 Pułkownik przyskoczył go całować... Radgosz smutnie potrząsł głową.
 — Boję się, rzekł, że się to na nic nie zda.
 — Ale mów... potém osądzimy...
 — Znasz waćpan choć zdala Wudtkego? mierzy on na wielkiego człowieka i wielce dba o przyzwoitość... o powagę swoję... Ale to nie zawsze tak bywało... Za młodu się szalało nieco... Powiem ci że za Bramą Zieloną, w lewo od mostu, jest kamienica mała, uboga, kędy p. Wudtke bywał bardzo często wieczorami... Mieszkała tam wdowa Hals z córką Lotchen...
 Pułkownik aż kraśniał słuchając...
 — Wdowa dziś już nie żyje... Wudtke miał niezawodnie obowiązek i powinien ożenić się z jéj córką, która dotąd za mąż nie poszła. Zgubił tę poczciwą Lotchen... żyje ona z pracy rąk, ma mały magazynik bielizny, w którym pracowicie i skromnie zawsze nad igłą schylona utrzymuje się.