Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kamienica w Długim Rynku.djvu/155

— 148 —

 — Wpłynął na p. Fiszera u którego brat mój miał oddawna posadę, iż zmuszonym był ją porzucić... nęka nas, dokucza... zjada... Cóż dziwnego, że posłyszawszy o smutnéj przygodzie pani, myślałem iż z niéj na niego broń ukuję i razem wam czyniąc przysługę, sobie zrobię tę satysfakcyą, iż się na niegodziwym pomszczę...
 Karolina spojrzała na niego.
 — Także to wielka jest w zemście przyjemność? zapytała.
 — O! nie, poprawił się Wiktor, alem chciał być narzędziem sprawiedliwości Bożéj...
 — Czyż Bóg sobie go nie znajdzie gdy zechce?
 — Wszystko to prawda, ale nie rozumiem dla czegobyś pani upomniéć się nie miała...
 — Mówiémy otwarcie, kończmyż już z całą otwartością, odparła Karolina... mam moję dumę, nie chcę nic być winną człowiekowi którym gardzę... Ożenienie podniosłoby mnie może w oczach płochych ludzi, nie we własnych, a żyćbym z nim nie mogła. Z pracy mojéj, będę miéć zawsze byt zapewniony, i nie przyjęłabym nic... od niego... Przyjemności zaś dokuczenia i nastraszenia nie rozumiem... Ten człowiek dla mnie nie istnieje... wzgardą go zabiłam...
 Pułkownik który w prostéj szwaczce spodziéwał się znaléźć pospolitą kobiétę, coby się rada była pochwycić lada środka polepszenia bytu i t. p. —