Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kamienica w Długim Rynku.djvu/190

— 183 —

 Jakub zamyślony zdawał się nic nie słyszéć z rozmowy, dopiéro powołany spojrzał na Wiktora.
 — Co chcesz? spytał.
 — Chcę abyś dobrze uważał co powiem — rzekł pułkownik, rzecz jest niezmiernéj wagi. Mamy kupca który ofiaruje się nabyć cały sprzęt wewnętrzny i zbiory domu naszego, aż do sufitów, drzwi, rzeźb wschodowych i t. p. Oto na dowód iż rzecz na seryo się traktuje, tysiąc talarów danych mi w zakład...
 Jakub i Klara spojrzeli na siebie i na Wiktora.
 — Mnie się zdaje, odezwał się Wiktor, że w takim składzie okoliczności jak nasze, ani chwili się zastawiać nie można... trzeba sprzedać.
 — Trzeba sprzedać! westchnął Jakub i ręce mimowoli załamał.
 W oczach Klary łza błysnęła, spuściła głowę i cicho szepnęła:
 — Tak... sprzedać — wszystko sprzedać!
 — Sprzedać! jeszcze raz machinalnie ustami powtórzył Jakub...
 Ale ten wyraz z długiéj zdawał się go wyprowadzać apatyi, usta mu się otworzyły.
 — Jak ty to zimno, heroicznie powiedziałeś — szepnął z cicha z razu — sprzedać — jak w tém znać człowieka który życie spędził za domem, bez domu, codzień gdzieindziéj obozując... Sunt lacrymae rerum, dodał... dla ciebie to jest sprzętem, łomem,