Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kamienica w Długim Rynku.djvu/213

— 206 —

 — Mówią że w trumnie dziadka Alberta znaleźliście skarb.
 Wiktor zaciął usta... spojrzał na Radgosza.
 — Wierzysz temu, czy nie? spytał go.
 — No, nie wierzę, ale czyście umyślnie bąka puścili?
 — Nie...
 — Wytłumacz mi co to jest? zapytał przyjaciel.
 Wiktor mu się na szyję rzucił...
 — Słowo honoru że nas nie wydasz? chcę by to była tajemnica...
 — Słowo! po co słowo? nie wydam...
 — Skarb się znalazł... istotnie, rzekł Wiktor. Testament z wszelkiemi wskazówkami potrzebnemi, przypadkiem odkryliśmy w kryjówce szafeczki która stała w sali weneckiéj. Winniśmy odkrycie przybyłemu tu kupcowi starożytności, który targował sprzęty.
 — Nie żartujesz? zapytał Radgosz.
 — Słowo uczciwego człowieka — dodał pułkownik.
 — Cóżeście dostali?
 — Kilkanaście tysięcy czerwonych złotych które stary dziwak złożył w szufladzie własnéj trumny... i na banku londyńskim sumy które z przyrosłemi procentami wynosić będą, jeśli się nie mylémy, do dwóch milionów talarów.
 Radgosz spojrzał i uśmiéchnął się.