Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kamienica w Długim Rynku.djvu/217

— 210 —

 — Miałem zawsze szacunek dla tych ludzi, których Wudtke nigdy ocenić nie umiał... to są i byli ludzie godni, uczciwi... Bolało mnie i boli że Jakub uznał za właściwe mnie opuścić... poniosłem przez to wielką stratę... Ale, kiedy już o tém mówimy, raczże mnie objaśnić, co to chodzi za plotka po mieście o nich?
 — Plotka? nie wiem...
 — Jakto? wy... nie wiécie?
 — O cóż to idzie?
 — Ale o skarb znaleziony! podchwycił Fiszer.
 — O skarb!! skarb? a wiem! gadają o tém w mieście...
 — Ale wy byliście u Paparonów... tam nic nie słychać?
 — Nieśmiałbym był ich nawet spytać o to.
 — A oni sami, nie mówili wam o tém nic?
 — Nie zgadało się wcale.
 — Jużciż gdyby w istocie znaleźli, toby się wam pochwalili...
 — Ot, nie wiem, odezwał się Radgosz... nie wiem... nie zaręczam.
 — A sami nie postrzegliście tam zmiany jakiéj?
 — Nic prócz bardzo swobodnéj myśli i wesołości ogólnéj...
 — I jak sądzicie, czy to rzecz możliwa? spytał Fiszer.
 Radgosz ruszył ramionami.