Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kamienica w Długim Rynku.djvu/221

— 214 —

tów, w czém dna niéma i końca, co starczy na wieki, coraz nowemi, szerszemi rozściełając się horyzontami.
 Chwyciła papiéry z posadzki i razem rzuciła je w komin, a patrząc jak gorzały, płakała...
 Jest wielka, niezbadana tajemnica w sercu człowieka... ciężko mu zostać osamotnioném, potrzebuje dopełnienia, pragnie towarzysza... rozstać się z nadzieją ich... równa się prawie śmierci. Najpotężniejszy umysł nie obroni się temu prawu...
 Jeszcze patrzyła i płakała tak biédna Klara, gdy zapukano do drzwi... otarła oczy, zasłoniła komin sobą i gorejące szczątki, słabym głosem odzywając się — proszę.
 W progu stała pani Lamm.
 — Można? spytała...
 Klara za odpowiedź całą podała jéj rękę, przyjaciółka spojrzała w oczy zapłakane, na postawę smutną i zdumiona milczała. Musiémy uprzedzić czytelnika że dobra kobiécina zasłyszała o skarbie, ucieszyła ją wiadomość, przychodziła winszować, a zastawała ją we łzach.
 — Tyś płakała? zawołała zdumiona przyjaciółka, płakałaś?
 — Nie zapiéram się — tak — płakałam.
 — Co ci jest biédne dziecko?
 — Pochowałam nadzieję szczęścia, płakałam