Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kamienica w Długim Rynku.djvu/271

— 264 —

 — Ty to przypisujesz czasowi? rzekł Wiktor...
 — A twojém zdaniem, czemużby to przypisać należało? spytał Jakub.
 — Mojém zdaniem! ba! mojém zdaniem, mówił pułkownik — tu nie o zdaniu mowa... ja mam pewne wskazówki... wiadomostki, ja niby cóś wiem i czegóś się domyślam...
 Jakub wstał i zbliżył się do niego.
 — Na miłość Bożą! mów... co ty tam wyszperałeś...
 — Ale bo znowu nie przypisuj mi wielkich odkryć... bo to dotąd jeszcze tak jak nic, a jednak... jednak.
 — Mówże, błagam cię.
 — Zobaczmy wprzódy czy kto podedrzwiami nie słucha...
 — Wiktor nucąc piosenkę obszedł pokój, wyjrzał za okno, otworzył drzwi i obwarowawszy się tak od zasadzki, począł w te słowa:
 — Wy mnie macie wszyscy „z pozwoleniem, za starego dobrodosznego safandułę? hę? nieprawdaż, a ja od was podobno wszystkich przebieglejszy jestem...
 Jakub ścisnął go, śmiejąc się. — Mów daléj.
 — To przedmowa tylko, kończył pułkownik... Masz tedy wiedziéć że ja pilne oko ciągle zwracałem i zwracam na tego mojego anioła Klarcię, śledzę każdy jéj ruch, uśmiéch, zadumanie, łzę,