Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kamienica w Długim Rynku.djvu/277

— 270 —

 — Siedzi na wyspie Rugii. Nie znasz téj skały rzuconéj wśród morza?
 — Nie... rzekł Wiktor, alem ich tyle widział podobnych, że się domyślam... Cóż on tam robi?
 — Co robi? uczuł potrzebę pracy mozolnéj, ręcznéj, jest rybakiem, pracuje z prostymi ludźmi, w ubóstwie, jakby chciał sam ekspiacyą tą zatrzéć plamę i zgryzoty przeszłości.
 Wiktor głową potrząsł...
 — Dobrze że się nie wybrał zadaleko, rzekł. Ale mów co ty myślisz? co zamierzasz?
 — Ja? westchnęła Klara, ja nic nie wiem więcéj, prócz że — kocham nieszczęśliwego.
 — Mów z ojcem!
 — Nie mogę!
 Pułkownik zamilkł — a po chwili dodał:
 — Bądź co bądź, masz mnie na posługi swoje...
 — I nie zwlekając — odpowiedziała Klara, zapewnić sobie pragnę, że méj prośbie nie odmówisz. Mogłabym ją uczynić ojcu, ale nie chcę obudzić jego podejrzeń; ty stryju możesz mi pożyczyć kilku tysięcy talarów?...
 — Mogę ci oddać wszystko co mam, gdy skiniesz, rzekł pułkownik.
 — Tak żeby ojciec nie wiedział?
 — I nikt w świecie! dodał Wiktor... Domyślam się że mu je chcesz posłać... Jutro ci przyniosę.